รอยอินทร์ 2

"หากจะรัก รักนั้นต้องทั้งหมด เกียรติยศฤาชีวิต ปลิดให้ได้ ถึงโลกจะมหาศาล… ค่าปานใด จะวางไว้ในอุ้งหัตถ์ "รักนิรันดร์" … ความสำคัญของ "เวียงสรอง" มิใช่ "ศักดิ์" แห่งเจ้าหลวง แต่อยู่ที่เสรีและความผาสุกของชาวเวียงสรองทั้งหมด ถ้อยคำรับสั่งของ "พ่อเจ้า" ยังตรึงแน่นในพระทัยเจ้ารอยอินทร์ "เจ้าหลวง… มิใช่ผู้มีอำนาจใหญ่หลวง หากเป็นผู้รับภาระใหญ่หลวง การเป็นเจ้ามหาชีวิต ขอให้จำไว้… มิได้แปลว่าเจ้าชีวิตคนอื่นทั้งแผ่นดิน ความสุขใดที่เป็นของปวงชน ต้องมาก่อนตัวเอง แผ่นดินทุกตารางนิ้ว กรวด ทราย ทุกก้อน ต้นไม้ทุกต้น เจ้าต้องรักษาให้กับคนในแผ่นดิน" รักสั่งสุดท้ายคือ… "รอยอินทร์… รอยคำ พ่อฝากแผ่นดินไว้ด้วย!"ด้วยหน้าที่รับผิดชอบ คือคำตอบที่รบอยู่มิรู้สิ้น ศึกใหญ่ของ "เวียงสรองกู้ชาติ" จึงอุบัติ มีทุกชีวิต ทุกวิญญาณ… ทุ่มลงไปเพื่อแผ่นดิน แผ่นดิน… เกียรติศักดิ์เหนือกว่า ยิ่งใหญ่กว่าชีวิตคน! เจ้ารอยอินทร์หันพระพักตร์มาพอดี "มิรา" ซื่อตรงต่อตัวเอง จึงมิได้แปรสายตา แม้แต่กระแสอ่อนโยนก็มิจางด้วยเหตุนี้… หลังจากนั้นแค่อึดใจ วรองค์โปร่งๆ จึงเคลื่อนมาประทับใกล้โดยเงียบๆ เช่นกัน หัตถ์นวลแบออก มิรามอง นิ่งนิดเดียว… วางมือลง มือทั้งสองเกาะกุมกันเงียบๆ เจ้านางน้อยน้ำพระเนตรคลอ สีพระพักตร์เจ้ารอยอินทร์สงบสุข "คุณแน่ใจได้… สิ่งใดที่ผมกำไว้ในมือ ไม่เคยยอมปล่อย" กระแสรับสั่งดังพอได้ยินกันสองคน "เช่นกันค่ะ สิ่งใดที่ฉันวางใจ ก็จะให้ความวางใจ ตลอดไป" รอยอินทร์… ยอดรัก ฟ้ากว้างแห่งเวียงสรองเป็นของเธอ แผ่นดินทุกย่างก้าวที่เหยียบย่ำเป็นของเธอ ดอกไม้ที่เบ่งบานทุกดอกเป็นของเธอ ฉันจะรักษาฟ้าแห่งเวียงสรองไว้ให้เธอ รักษาแผ่